Dostawy dokonywane przez przedsiębiorstwa dla podmiotów publicznych stanowią przedmiot artykułu 8. Przepis ten jest analogiczny do art.7, z tą różnicą, że termin nie może przekraczać 30 dni, a w przypadku podmiotów leczniczych – 60 dni. Odsetki w wysokości odsetek karnych powinny być naliczane w sytuacji przekroczenia tych terminów.

Artykuł 9 mówi, że jeżeli strony przewidziały w umowie zbadanie towaru, to uznaje się, że dostawa lub spełnienie świadczenia ma miejsce dopiero z chwilą zakończenia tego badania. Zgodnie z tym przepisem badanie nie powinno trwać dłużej, niż 30 dni. Przykład: Towar został dostarczony 1 czerwca, a umowa przewiduje, że towar powinien być zbadany. Badanie następuje 8 czerwca i ta data jest uznana za datę dostawy. Faktura może być wystawiona 1 czerwca, terminy mogą być liczone od 1 czerwca, natomiast do celów niniejszej ustawy jako moment spełnienia świadczenia traktuje się 8 czerwca.

Zgodnie z art. 10 od dnia nabycia uprawnienia do odsetek karnych, jeżeli mamy do czynienia ze spóźnioną płatnością, wierzycielowi bez wezwania przysługuje ryczałtowe wynagrodzenie, które ma pokryć koszty odzyskiwania należności. Wierzyciel nie musi dokumentować, że poniósł wydatki w wysokości 40 €, ani podejmować jakichkolwiek działań służących odzyskaniu tej wierzytelności. Suma ta jest przeliczana wg średniego kursu NBP z ostatniego dnia miesiąca, w którym przypadał termin wymagalności.

Przykład: Płatność powinna nastąpić 5 czerwca, dłużnik nie zapłacił faktury na 123 zł, a. zapłaty dokonał 6 czerwca. Płatność za fakturę powinna być powiększona o kwotę 171,61 zł. Termin płatności przypadał na 5 czerwca, dlatego w przeliczeniu należy posłużyć się średnim kursem NBP z 31 maja. Wierzyciel nie wystawia faktury na tę kwotę, bo nie ma to charakteru usługi ani dostawy towaru. Dowodem dla stron będzie wyciąg bankowy lub polecenie księgowania. Kwota 171 zł należy się bez wezwania.

W tym miejscu warto zwrócić uwagę na kolejne ryzyko: zgodnie z nowymi przepisami, wierzyciel może wystawić 10 faktur na 123 zł zamiast jednej na sumę 1230 zł. W sytuacji spóźnienia z płatnościami nawet o 1 dzień lub tydzień, do każdej z tych faktur doliczyć można ryczałtową kwotę 40 €. Nie ma w tym przypadku znaczenia liczba wezwań wystosowanych do dłużnika, a dodatkowo – zgodnie z ust. 2 tego przepisu – wierzyciel ma prawo domagać się od dłużnika zwrotu dodatkowych kosztów, poniesionych np. w związku z dochodzeniem wierzytelności.

Kwestię rozkładania płatności na raty oraz umów leasingowych reguluje art.12. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli płatność ma następować częściami, a wierzyciel spóźnia się z płatnością kolejnych rat, do każdej spóźnionej raty można doliczyć 40 €. Leasingodawca również może podnieść każdą ratę leasingową o 40 €, jeśli opłaty nie są wnoszone na czas, a kwota ta powinna być płatna bez wezwania. Zgodnie z art.13, postanowienia umowy wyłączające lub ograniczające uprawnienia wierzyciela lub obowiązki dłużnika są nieważne. Wyjaśnijmy to na przykładzie: jeśli zawierana jest umowa, w której wierzyciel stwierdza, iż za spóźnienie nie będzie naliczał odsetek karnych w wysokości 10,5%, naliczał je w wysokości 5%, lub w ogóle nie będzie domagał się kwoty ryczałtowej, to mimo zawarcia takich postanowień w umowie w dalszym ciągu będą przysługiwały mu prawa dochodzenia tych kwot.