Znaczenie atrybutów niefunkcjonalnych jest podkreślane bardzo często w szkoleniach dla testerów. Jest też istotną kategorią w sylabusach ISTQB. Gdzie szukać informacji na temat tych atrybutów? Czy istnieją oficjalne dokumenty standaryzujące ten temat?
Definicje atrybutów niefunkcjonalnych są niezbędne do określenia, w jaki sposób będziemy w projektach rozumieli i weryfikowali cechy i zachowanie testowanego systemu. Są jednocześnie podstawowymi kategoriami, w których opisuje się wymagania użytkownika na etapie analizy biznesowej.
Atrybuty niefunkcjonalne, podobnie jak funkcjonalne, są najczęściej elementami ustalonego modelu jakości, gdzie ich zakresy i relacje względem siebie są określone.
ISTQB powołuje się na najszerzej wykorzystywany model jakości zawarty w normie ISO 9126 (oraz obecnym uaktualnieniu - ISO 25010)
W normie tej znaleźć można definicje najczęściej wspominanych atrybutów niefunkcjonalnych takich jak: Użyteczność, Niezawodność, Efektywność, Przenaszalność, Pielęgnowalność, etc.
Istnieją inne, choć podobne zakresowo, modele - jak na przykład FURPS i FURPS+ proponowane przez Hewlett-Packard, czy COQUAMO.
