Asercje to instrukcje języka służące do testowania, czy stan wewnętrzny aplikacji jest rzeczywiście taki, jakiego oczekujemy.

Asercji nie należy stosować przykładowo do sprawdzania poprawności argumentów metod publicznych. Poprawność tych danych powinna być weryfikowalna w każdej sytuacji; pamiętajmy, że asercje mogą być wyłączone przy uruchomieniu programu (i co więcej, jest to zachowanie domyślne). Wówczas walidacja danych nagle by zniknęła z programu! Z tego też powodu nie wolno w warunku asercji umieszczać metod będących częścią logiki biznesowej aplikacji.

Asercje nadają się idealnie do testowania wewnętrznych niezmienników w programie - wartości, co do których jesteśmy przekonani, że nie powinny być inne niż te, których oczekujemy. Przykładowo dobrym miejscem na wykrycie wartości niepożądanych może być umieszczenie asercji w sekcji default instrukcji switch.

Asercje można też wykorzystać do wykrycia sytuacji, w której program dociera do miejsca, w którym nie powinien się znaleźć (np. na skutek błędnej analizy warunków złożonych).

Wreszcie ostatnim zastosowaniem asercji może być testowanie warunków wstępnych i końcowych, które muszą być spełnione odpowiednio przed i po zakończeniu metody.