Po pierwsze wypalenie zawodowe nie powinno być traktowane jako wymówka dla lenistwa czy niedojrzałości. Oczywiście osoby niedojrzałe mogą argumentować swój brak działania wypaleniem. Samo wypalenie zawodowe - Zespół wypalenia (burn-out) - jest jednak poważnym problemem, o czym świadczy fakt, że zostało wpisane do ICD-10, czyli do Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (symbol Z73.0     ). Wypalenie zawodowe pojawia się w konsekwencji długotrwałej, obciążającej oraz stresującej pracy. Jego początki mogą być zupełnie niezauważone, jednak w pewnym momencie osoba dotknięta tym syndromem uświadamia sobie, że nie ma już siły, nie może pracować więcej. Syndrom ten charakteryzuje się według Christiny Maslach, jednej z badaczek zajmującej się wypaleniem trzema najważniejszymi symptomami:

1) emocjonalnym wyczerpaniem - poczuciem zmęczenia, słabości, braku siły i ciągłego napięcia

2) depersonalizacją, czy poczuciem bezduszności i cynizmem w stosunku do innych - negatywnym nastawieniem do współpracowników, klientów, a także innych osób z otoczenia firmowego

3) obniżaniem znaczenia własnych dokonań - przekonaniem, że własna praca nic nie wnosi, nic nie zmienia i że jest mało wartościowa

Załączam również ciekawy artykuł z serwisu PulsHR na temat wypalenia. Zderzają się w nim opinie psychologów (w tym moja) z opiniami pracodawców: http://www.pulshr.pl/zarzadzanie/praktycy-kontra-psycholodzy-wypalenie-zawodowe-to-choroba-czy-wymowka-dla-leniwych,18227.html