Wg REQB specyfikacja wymagań może być na następujących poziomach formalności:

Poziom nieformalny

Nieformalne podejście do pisania specyfikacji oznacza, iż dokument jest napisany w języku naturalnym, bez żadnej formalnej notacji. To podejście może być zastosowane, kiedy odbiorcy nie mają doświadczenia z bardziej formalnymi i technicznymi językami specyfikacji i mogliby mieć trudności ze zrozumieniem zawartości dokumentu. Główną słabością tego podejścia jest to, iż jest ono niejednoznaczne i może prowadzić do nieporozumień i nadinterpretacji. Dodatkowo specyfikacja nieformalna nie jest dobrą podstawą do implementacji oraz testowania, ponieważ nie jest dość jasna i precyzyjna.

Poziom średnio-formalny

Specyfikacja średnio-formalna powinna zawierać formalną notację i być dobrze ustrukturyzowana. Takie specyfikacje opierają się zwykle na określonych szablonach (często pozyskanych z odpowiednich standardów). Specyfikacje średnio-formalne mogą wyrażać wymagania w postaci modeli i używać sformalizowanego naturalnego języka. Jedną z najpopularniejszych notacji używanych do dokumentacji średnio-formalnej jest UML oraz SysML.

Poziom formalny

Specyfikacja formalna jest matematycznym opisem oprogramowania, który może być użyty do wytworzenia implementacji. Specyfikacja formalna opisuje, co system powinien robić, zwykle nie opisuje tego, jak powinien to robić. Ponieważ taka specyfikacja jest oparta na matematycznych formułach i jest trudniejsza do nauczenia się, specyfikacja formalna jest używana stosunkowo rzadko i wymaga wiedzy matematycznej.

Źródło: Syllabus REQB Fundamental, wersja 1.3.1