Następnym przepisem jest ust.3, który wskazuje, że za dzień wymagalności świadczenia pieniężnego uważa się również dzień określony w wezwaniu dokonany w postaci elektronicznej. Forma elektroniczna jest dopuszczalna, o ile strony wyrażą na to zgodę.

Podsumowanie dotychczasowej dyskusji prezentuje poniższa tabela:

Reasumując, terminy płatności mogą wynosić do lub powyżej 30 dni. Jeżeli termin płatności wynosi do 30 dni, a płatność jest dokonana w terminie 30 dni, nie nalicza się żadnych odsetek. Jeżeli termin przekracza 30 dni, a zapłata nastąpiła w tym terminie, odsetki ustawowe mogą być naliczane. W sytuacji, gdy umowa istnieje między stronami, to od wierzyciela zależy, czy odsetki ustawowe zostaną naliczone. Gdy takiej umowy nie ma, a istnieje tylko faktura, odsetki ustawowe powinny być płacone automatycznie bez żadnego wezwania.

Następna kwestia to termin do 30 dni: jeśli płatność zostaje dokonana po terminie, dłużnik powinien wraz z kwotą główną zapłacić odsetki – również bez żadnego wezwania ani noty odsetkowej, ale te odsetki płaci nie w wysokości odsetek ustawowych – czyli 13% – lecz odsetek przewidywanych [rzez ordynacja podatkowa. Strony mogą ustalić w umowie, że te odsetki będą wyższe. Ustawa nie pozwala natomiast na ograniczenie prawa wierzyciela, czyli odsetki nie mogą być w wysokości niższej. Gdy termin płatności przekracza 30 dni, a dodatkowo następuje opóźnienie w zapłacie, odsetki naliczane są w dwóch wysokościach: ustawowe są liczone od przekroczenia terminu płatności, natomiast po przekroczeniu terminu płatności naliczane są też odsetki karne.